بررسی تأثیر آموزش فعالیت بدنی بر میزان قندخون ناشتا در زنان باردار مبتلا به دیابت بارداری

مقدمه و هدف: دیابت شایع ترین بیماری اندوکرین دوران بارداری است که باعث عوارضی مانند ماکروزومی جنین، اکلامپسی و پره اکلامپسی، زایمان زودرس، سقط و همچنین دیستوشی و مرگ­های حول زایمانی می شود. از طرفی افزایش سطح فعالیت­های بدنی تأثیر مهمی در کاهش عوارض بیماری دیابت را به دنبال دارد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش فعالیت بدنی بر میزان قند خون ناشتا در زنان باردار مبتلا به دیابت بارداری انجام گردید. مواد و روش­ها: در این مطالعه نیمه تجربی، دو گروه 30 نفره از زنان باردار مبتلا به دیابت بارداری مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهرستان زابل در سال 1395 به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. برای گروه آزمون کلاس های آموزشی در طی 8 جلسه 90 دقیقه ای برگزار گردید و مادران گروه شاهد آموزش های معمول را دریافت نمودند. جمع آوری اطلاعات در دو مرحله قبل و پس از مداخله انجام گرفت. اطلاعات در نرم افزار spss با استفاده از آزمون های توصیفی و استنباطی از جمله تی زوجی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: براساس نتایج، بین میانگین قند خون گروه آزمون و کنترل قبل از مداخله تفاوت معنی داری وجود نداشت، همچنین این تفاوت در گروه کنترل قبل و بعد از مداخله معنی دار نبود (p>0/05). اما بعد از مداخله میانگین قند خون در گروه آزمون به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (p<0/001). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد فعالیت­های فیزیکی، با بهبود در ترشح بیشتر انسولین و افزایش جذب گلوکز در زنان مبتلا به دیابت بارداری همراه است. تمرین­های فیزیکی استاندارد با افزایش انرژی مصرفی و افزایش اکسیژن مصرفی پس از ورزش موجب افزایش سلامت متابولیکی در این افراد می­شود.